ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΔΥΝΑΜΗ.

ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ: Ένας χρόνος μετά το πρώτο πείραμα

«Από την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόμου καταργούνται οι θέσεις […] της κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού – Λογιστικού, Διοικητικού – Οικονομικού και Διοικητικών Γραμματέων των υπαλλήλων με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου […]».

Ν.4093/2012 (ΦΕΚ Α' 222/12-11-2012)

Έτσι απλά, με ένα νόμο, με ένα άρθρο, με την έκδοση ενός ΦΕΚ, με το πάτημα ενός κουμπιού, καταργήθηκαν οι θέσεις όλων των υπαλλήλων ΙΔΑΧ ΔΕ Διοικητικού. Με το πάτημα ενός κουμπιού καταργήθηκαν όλα τα όνειρα περίπου 2000 ανθρώπων, 2000 οικογενειών. Με το πάτημα ενός κουμπιού γκρεμίστηκαν τα πάντα. Ο λόγος; Ο επίσημος από την κυβέρνηση ήταν ότι οι εν λόγω υπάλληλοι ήταν πλεονάζοντες, έπρεπε να μετακινηθούν και να καλύψουν θέσεις σε υπηρεσίες πρώτης γραμμής. Ας πούμε όμως μερικές αλήθειες… Οι υπάλληλοι αυτοί ΠΟΤΕ δεν αξιολογήθηκαν, ΠΟΤΕ δεν κρίθηκαν πλεονάζοντες από τις υπηρεσίες τους. Η πλειοψηφία των υπαλλήλων –για να μην πω όλοι- εργάζονταν σε υπηρεσίες πρώτης γραμμής και μάλιστα στην εξυπηρέτηση κοινού. Η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί για άλλη μία φορά, έπρεπε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Η τρόικα ζητούσε αντάλλαγμα… τουλάχιστον 2000 εκτός δημοσίου…

Τα νούμερα τους βγήκαν. Οι ΙΔΑΧ ΔΕ Διοικητικού ήταν ακριβώς τόσοι… Καταργήστε τους και θα δούμε τι θα τους κάνουμε…

Ένα χρόνο μετά η πληγή παραμένει ανοιχτή. Το «γιατί» αναπάντητο. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια μέρος της καθημερινότητάς μας.

Ευχόμασταν να ήμασταν οι πρώτοι και οι τελευταίοι που καταργηθήκαμε, να ήμασταν οι πρώτοι κι οι τελευταίοι που αντιμετωπιστήκαμε ως «αριθμός», να ήμασταν οι πρώτοι και οι τελευταίοι που αισθανθήκαμε έρμαια της κυβέρνησης. Δυστυχώς, το σόου πρέπει να συνεχιστεί…

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από εκείνη την ημέρα, ζητήσαμε από συναδέλφους που έζησαν από πρωτο χέρι όλη αυτή την περιπέτεια,να μας καταθέσουν τις σκέψεις τους....

«Μόνο με αγώνες κατακτήσαμε το Έβερεστ, τον Όλυμπο! Εγώ τα κατάφερα για τα παιδιά μου... για μένα για σένα για την ψυχή μου ρε γαμώτο... το αξίζαμε γιατί είμαστε πολλοί και ενωμένοι!»

Μάρω Αγιουτάκη

«Ένα χρόνο πριν, έχανα τα πάντα. Ένα χρόνο μετά συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ πιο δυνατή απ’ ό,τι νόμιζα, ότι πάλεψα με θηρία και νίκησα… Δεσμεύομαι, δίνω υπόσχεση σε εμένα και στα παιδιά μου να συνεχίσω να παλεύω με όποιο θηρίο βρεθεί ξανά μπροστά μου και θελήσει να μου πάρει ό,τι έχω.. Άλλωστε, δεν είμαι μόνη μου! Ενωμένοι καταφέραμε πολλά, ενωμένοι μπορούμε περισσότερα!».

Αλεξάνδρα Ευσταθίου

«12 Νοεμβρίου 2012: Έκπληξη, θυμός, αγανάκτηση, απελπισία, απογοήτευση, θυμός, πείσμα, αγώνας, αγώνας, αγώνας...

Τέλη Ιουνίου 2013: Αγώνας, κούραση, θυμός, ελπίδα, ανάσα, πείσμα, αγώνας, αγώνας, αγώνας...

Σήμερα: Θυμός, πείσμα, κούραση, θλίψη, αγώνας, αγώνας, αγώνας... ΕΛΠΙΔΑ.»

Τζένη Κουμουτσάκη                    

«Προς τον Δήμαρχο Αθηναίων

κ. Γιώργο Καμίνη

Κύριε Δήμαρχε, σε λίγο που θα φύγεις τι έργο έχεις αφήσει πίσω; ΤΙΠΟΤΑ. Το δικό μας όμως θα είναι πάντα στα αρχεία του Δήμου.

Με εκτίμηση,

Μάντυ Κοντογιάννη»

«Ένας χρόνος από τότε που καταστράφηκε η ζωή μου! Που έκανα αυτό που μου αρέσει, που ήμουν αποδοτική, που ήμουν ευτυχισμένη. Ένας χρόνος, τέσσερις μήνες για την ακρίβεια, που ζω μια κόλαση, κοντεύω να χάσω τα μάτια μου, έχω ήδη χάσει τον ύπνο μου, και κοντεύω να αρχίσω τα χάπια... Εύχομαι να το ζήσουν όλοι όσοι μας έβαλαν σε αυτό το "πρόγραμμα"».

Ανώνυμος

«Ήρθε σαν τυφώνας η ΙΔΑΧίτιδα*. Τη νιώσαμε στο πετσί μας για τα καλά. Έφυγε όμως, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος… Οι μνήμες όμως θα μείνουν για πάντα χαραγμένες, όπως και το αναπάντητο “ΓΙΑΤΙ;” Ευχή μου, να μην το ζήσουμε ποτέ ξανά!»

*ΙΔΑΧίτιδα = Το καθεστώς διαθεσιμότητας που ίσχυσε για 1882 υπαλλήλους ΙΔΑΧ το Νοέμβριο του 2012

Σπυριδούλα

«Ένας χρόνος μετά... Τα συμπεράσματα; Αντέξαμε και βγήκαμε πιο δυνατοί από ποτέ! Η διαθεσιμότητα με ανανέωσε, αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή! Γνώρισα, λάτρεψα, αγάπησα καινούριους ανθρώπους με τους οποίους δώσαμε κοινό αγώνα ενωμένοι και κερδίσαμε!».

Αλεξάνδρα Παπασταύρου

«Παρασκευή 9/11/2012… σχόλασα… πήρα το παιδάκι μου από το σχολείο… στο δρόμο γελάσαμε, κάναμε σχέδια για το Σαββατοκύριακο… ονειρευτήκαμε!!! Δευτέρα 12/11/2012… κάποιοι με σχόλασαν.. όχι γιατί δεν ήμουν καλή υπάλληλος… απλά γιατί ήμουν το 1/1882 νούμερο που χρειάζονταν! Για τους επόμενους 9 μήνες νομίζω ότι δεν γέλασα.. .δεν έκανα σχέδια... δεν ονειρεύτηκα! Μόνο αγώνα...να αποδείξω το αυτονόητο! Πέρασε ένας χρόνος!»

Δ.Σ.

«12/11/12... μια ημερομηνία σταθμός στη ζωή 1882 εργαζομένων και των οικογενειών τους! Κατέστρεψαν τα όνειρα μας τις σκέψεις μας το γέλιο μας τη χαρά μας απλά πατώντας ένα κουμπί! delete! Αυτό μόνο κατάφεραν όταν έλεγαν εκσυγχρονισμό στο Δημόσιο! Να απολύουν εργαζόμενους με delete! ΜΠΡΑΒΟ!»

Σέβη

«Ένα χρόνο μετά με ανάμεικτα συναισθήματα και αφού περάσαμε από πολλά στάδια... Απορία, λύπη, άγχος, απογοήτευση, θλίψη, θυμός... Και μετά ελπίδα, ανακούφιση, χαρά... Και μια πληγή που φαίνεται να έχει επουλωθεί αλλά στην πραγματικότητα είναι πάντα έτοιμη να ξανανοίξει.. Κι ένα μικρό παράπονο κλειδωμένο κάπου πολύ βαθιά στην καρδιά σαν επτασφράγιστο μυστικό...»

Σ.Α.

«12-11-2012. Η μέρα που άλλαξε τα δεδομένα στη ζωή μας…Συναισθήματα οργής και θλίψης. Επτά μήνες ατελείωτοι, γεμάτοι άγχος, κλάμα, νεύρα, αβεβαιότητα και ατελείωτα “Γιατί”… Μέχρι που ήρθε η ώρα να πάμε στις δουλειές μας κι έτσι η ηλιαχτίδα μεγάλωσε κι έγινε ήλιος. Κι έτσι όλα τα “αμάν” έγιναν “αμήν”! ΙΔΑΧίτες*, εύχομαι να βγούμε σε σύνταξη από αυτές τις δουλειές κι άλλο κακό να μην μας βρει!»

*ΙΔΑΧίτες = Υπάλληλοι ΙΔΑΧ που τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας στις 12-11-2012

Λία Μπαρμπαράτσα

«12-11-12: H κυβέρνηση με τρόπο εγκληματικό και απαράδεκτο ρίχνει “ΜΑΥΡΟ” στις ζωές μας! Υπάλληλοι Πρώτης Γραμμής… σε διαθεσιμότητα! Με ένα “γιατί” μέρα νύχτα καρφωμένο στο μυαλό, ξεκινάει ένας άνισος αγώνας επιβίωσης, μιας και στην οικογένεια μου ήμουν η μόνη εργαζόμενη! Δε θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που δούλευα όντας σε διαθεσιμότητα, αντιμετωπίζοντας καθημερινά συναδέλφους, κοινό ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό! Ούτε στον εχθρό μου! Για καλή μας “τύχη” τελικά, μετακινηθήκαμε και όπως λέει και το άσμα, είμαστε ακόμα ζωντανοί, ενωμένοι και ετοιμοπόλεμοι! Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου όλους τους ΙΔΑΧ που γίναμε συνοδοιπόροι όλον αυτό τον καιρό. Εύχομαι να καταφέρουμε όλοι να προσαρμοστούμε στις νέες μας θέσεις! Όσο για το αύριο δε μπορώ να πω κάτι, απλά θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα!».

Κωνσταντίνα Κουμουνδούρου

«12-11-2012! Πώς να καταφέρεις να τακτοποιήσεις τις σκέψεις σου; Πώς να πεις αυτά που νιώθεις. Ξαφνικά νιώθεις ότι αδειάζεις, περνά από μπροστά σου όλη η ζωή, νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό, νιώθεις άχρηστος και αδύναμος να προσφέρεις στην οικογένειά σου. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ!»

Φίλιππος Μαρκόπουλος

«Στην αρχή σιωπή, παγωμάρα, φόβος, απόγνωση… Σε λίγο η σιωπή και ο φόβος έγινε φωνή, η φωνή βρήκε κι άλλες, πολλές και ενώθηκαν κι έγιναν κραυγές… Οι κραυγές έγιναν δύναμη, έγιναν ελπίδα και στο τέλος βρήκαν το στόχο τους. Μαζί, ενωμένοι σαν μία γροθιά, πιο δυνατοί, πιο μαχητές, πιο ΙΔΑΧ Δ.Ε. από ποτέ, μέχρι και τον τελευταίο! Έπεται συνέχεια, μέχρι να καταλάβουν ότι δεν είμαστε αριθμοί αλλά άνθρωποι με αξιοπρέπεια!».

Μαρία

«Ένας χρόνος πέρασε… ένας χρόνος που ξεκίνησε με δάκρυα, θυμό, οργή, απογοήτευση, ψυχολογική κατάρρευση και πολλά “γιατί”. Μετά αναμονή ώσπου πήγαμε στις νέες μας δουλειές πάλι βέβαια με άγχος για το τι θα αντιμετωπίσουμε… Τουλάχιστον στις δύσκολες μέρες που ζούμε έχουμε ΔΟΥΛΕΙΑ! Τι να πω!»

Μ.Τ.

«12-11-12 ΜΝΗΜΕΣ... στιγμές πόνου, θλίψης, αγωνίας, αγανάκτησης. ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ της ζωής μας, του μέλλοντας μας, της ελπίδας για το αύριο. ΞΕΡΙΖΩΜΑ της ψυχής και πολλά “ΓΙΑΤΙ” ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ. ΦΩΣ μόνο από τα μάτια και τα λόγια των παιδιών μου και της οικογένειας μου και μιας ΟΜΑΔΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ με τον ΙΔΙΟ ΠΟΝΟ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ...»

Σεβαστή Περδικάρη

«Νοέμβρης 2012 ένας μήνας, με έντονα συναισθήματα. Οι ζωές όλων όσων μπήκαν στην διαθεσιμότητα - κινητικότητα μέσα σε λίγες μέρες άλλαξαν. Ο φόβος, η αγωνία και η απόγνωση έγινε η καθημερινότητα μας. Όμως παλέψαμε, ρισκάραμε και μείναμε όρθιοι! Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Ευχαριστώ όλους τους "διαθέσιμους" που πίστεψαν στην δικαίωση. Ευχαριστώ όλους εκείνους που μας έβαλαν τρικλοποδιά, εμείς θα είμαστε πάντα εδώ! Ας γίνει η 12η Νοέμβρη μια εκδήλωση να θυμόμαστε τι καταφέραμε! Μπορεί να είμαι ΙΔΑΧ στα χαρτιά αλλά είμαι μόνιμη στα πιστεύω μου!».

Βάνα Λιαγκόζη

«Εφιάλτης… νόμιζα ότι το έβλεπα στον ύπνο μου όταν πήρα το χαρτί της διαθεσιμότητας στις 19/11/2012. Δούλευα ενώ ήμουν ήδη “διαθέσιμη”... Ευτυχώς -νομίζω ότι- ξύπνησα μετά από 7μιση μήνες!».

Κατερίνα Καχριμάνη

«Πάνω που είχα αρχίσει να λέω στον εαυτό μου… “Γενέθλια, ε και; Άλλη μια μέρα σαν όλες τις άλλες”, τραγική ειρωνεία! Αυτή τη μέρα βρήκατε για την έκδοση του ΦΕΚ που με καταργείτε! “Χρόνια Πολλά, από φέτος απλά δεν υπάρχετε!” Όμως όχι! Δε θα σας κάνω τη χάρη εγώ κι άλλοι 1881! Θα συνεχίσουμε πιο δυνατοί, να παλεύουμε γι’ αυτό που μέχρι ένα χρόνο πριν θεωρούσαμε -λάθος μας!- αυτονόητο: την ύπαρξη μας. Είμαι βέβαιος, εμείς θα κερδίσουμε κι εσείς θα είστε μια κακιά πικρή ανάμνηση.».

Δημήτρης Παρασκευάς

«Είμαι σίγουρη ότι όλοι γίναμε πιο δυνατοί από αυτή την ιστορία! Πιο πλούσιοι σε εχθρούς άλλα και σε φίλους! Σε πέντε σειρές δεν μπορείς να αποτυπώσεις τη βία, την υποκρισία, την απάτη. Οπότε κρατάμε ότι καλύτερο κέρδισε ο καθένας από την 12/11/2013 και συνεχίζουμε οχυρωμένοι για το μέλλον. Καλή συνέχεια ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ! Σε λίγο 12/11/2014… Καλή αρχή!».

Σοφία Γεωργιάδου

 

«Μας ένωσε ένα τεράστιο και απρόσμενο χτύπημα ζωής και μας χώρισε η ασφάλεια της μετάταξης η ασφάλεια του δημοσίου υπαλλήλου που έπρεπε να μας γίνει μάθημα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ...».

Μάκης Μωυσής

Δώδεκα μήνες πριν, μια Δευτέρα, εκεί γύρω στις 11.00 το πρωί, εκδόθηκε ένα ΦΕΚ, που αναλόγως ποιος ήσουν είχε διαφορετική σημασία. Η κυβέρνηση εξασφάλισε μια δόση, ένας «αριστερός» συνταγματολόγος μετακινούσε χωρίς να απολύσει (!!!), 1882 εργαζόμενοι απλά πάψαμε να υπάρχουμε. Καταργηθήκαμε έτσι απλά. Από 10 έως 30 χρόνια υπηρεσίας σε μια στιγμή, διαγράφηκαν, σαν να μην υπήρξαν! Το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται λοιπόν, με εμάς τους πρώτους 2.000 για πείραμα. Σε μια κοινωνία που ζήταγε αίμα δημοσίου υπαλλήλου, σε μια αρένα των 8 που αναζητούσε εναγωνίως τους νέους «μονομάχους», πρόθυμους να θυσιαστούν, για να ευχαριστηθεί το αιμοδιψές κοινό και ο Καίσαρας, ή αλλιώς για να εξασφαλίσει το κράτος μια ακόμα δόση - πάντα για όλα αυτή είναι η δικαιολογία εξάλλου.

Αυτά τα λόγια που γραφτήκαν παραπάνω είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτούς τους «μονομάχους» οι οποίοι ένα χρόνο πριν, μπήκαν με το έτσι θέλω ορισμένων στην αρένα. Στον πατέρα λοιπόν που για να μην στεναχωρήσει το παιδί του, έφευγε κανονικά από το σπίτι του το πρωί σαν να είχε ακόμα δουλειά, στη μητέρα που αναγκάστηκε να σταματήσει τα φροντιστήρια ή τις ξένες γλώσσες στα παιδιά της γιατί απλά δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει, σε εκείνη που δεν είπε για καιρό τίποτα σε γονείς και συγγενείς για να μην στεναχωρηθούν, σε εκείνον που μάταια περίμενε ένα τηλεφώνημα συμπαράστασης από κάποιους ξεχασμένους συγγενείς, σε όλους εσάς, σε όλους εμάς, που πονέσαμε, αλλά αντέξαμε και φτάσαμε ως εδώ, πιο δυνατοί, πιο αισιόδοξοι και πιο αποφασισμένοι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΑΧ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ

Η αλληλεγγύη είναι το μοναδικό μας όπλο!

Επειδή η αλληλεγγύη δεν ειναι μόνο ευχή, κι εμεις τη βιώσαμε, ίσως όχι απ' όλους όσους θα θέλαμε, ακολουθεί ενα κειμενο από εναν φίλο πρωτίστως, συνάδελφο ο οποίος δεν τέθηκε σε διαθεσιμότητα λόγω διαφορετικής σχέσης εργασίας και έζησε από πολυ κοντά τις αγωνίες και τους αγώνες μας τον τελευταίο χρόνο.

«Πάντοτε πίστευα πως το παρελθόν δεν αξίζει να το σκαλίζει κανείς, είτε καλό είτε κακό. Ακόμα και μέσα στο κακό παρελθόν όμως υπάρχουν πράγματα τα οποία αξίζει να τα θυμάται κανείς.

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε.

Πραγματικά δεν ξέρω αν θα πρέπει να κάνετε γιορτή ή να κόψετε τούρτα ή αν πρέπει να κλάψετε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως σε ένα χρόνο από σήμερα κανείς δεν ξέρει τί θα κάνει και που θα βρίσκεται.

Για αυτό το λόγο εγώ θα αρκεστώ σε αυτά που ξέρω.

Ξέρω πως με κάποιο περίεργο τρόπο μπήκα και εγώ σε αυτήν την ομάδα.

Ξέρω πως γνώρισα μίλησα και είδα ανθρώπους.

Είδα πολλά συναισθήματα, ανάμικτα.

Είδα πολλές φορές το δίκιο να σας πνίγει.

Είδα αγωνία για το αύριο.

Είδα θυμό και οργή.

Είδα να πονάνε αλλά και να ελπίζουν.

Είδα να κλαίνε αλλά και να γελάνε.

Είδα να γεννιούνται φιλίες και συμπάθειες.

Είδα σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις αλλά και επιχειρήματα.

Είδα κόλπα έξυπνα και εξυπνάδες.

Είδα πολλά ξενύχτια και πολύ επιμονή.

Είδα να παλεύουν για μια τρελή ιδέα και να υψώνουν τρελό ανάστημα εκεί όπου οι περισσότεροι κοτεύουν και δεν τολμάνε να μιλήσουν......

Είδα να προσφέρουν γνώση και βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα........

Είδα γυναίκες μαχητές, πολύ περισσότερο από πολλούς άντρες που γνωρίζω.......

Είδα αισιόδοξα πρόσωπα να χαρίζουν το γέλιο, ανεξάρτητα απο τα προσωπικά τους θέματα......

Είδα δυνατές απόψεις και επιχειρήματα.......

Είδα να συμμετέχουν και να χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα απο την άλλη γωνιά της Ελλάδας.......

Είδα πολλά ακόμα που δεν λέγονται με δύο λόγια. Πιο εύκολα τα νιώθει κάποιος.

Οι τελείες αντιστοιχούν σε ονόματα, τα έσβησα γιατί δεν σε ήθελα να ξεχάσω κάποιο αλλά και γιατί δεν χωρούσαν όλα. Ας ταιριάξει ο κάθε ένας αυτό που θέλει.

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα. Ίσως άλλη φορά.

Η ομάδα αυτή έχει παλμό, έχει ζωή, αναπνέει σαν ζωντανός οργανισμός, αναπνέει μέσα από όλους εμάς και όσο είμαστε εδώ θα υπάρχει.».
Γ.Κ.

Αναδημοσίευση δύο αναρτήσεων απο το ipalliloiidax.blogspot.gr 

Διάβασε περισσότερα εδώ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ ΑΔΕΙΑΣ ΑΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 2012 ΕΩΣ 31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012, Ο ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ.

    Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2013

    Αριθμ. Πρωτ.: 1198

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.) επισημαίνει την άδικη και παράνομη παρακράτηση μέρους του επιδόματος αδείας και συγκεκριμένα έως την 31η Δεκεμβρίου 2012, πριν δηλαδή την απόφαση κατάργησης του από 1η Ιανουαρίου 2013, από τις αρμόδιες υπηρεσίες των Ο.Τ.Α. Α’ Βαθμού που αρνούνται να προχωρήσουν στη χορήγησή του.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 4024/2011 και του Νόμου 4093/2012, το επίδομα αδείας χορηγείται στο ακέραιο εφόσον ο υπάλληλος μισθοδοτήθηκε ολόκληρο το χρονικό διάστημα από 1ης Ιουλίου κάθε έτους έως και 30 Ιουνίου του επόμενου έτους ή τμήμα αυτού ανάλογα με το χρονικό διάστημα της μισθοδοσίας του.
Η κυβέρνηση αποφάσισε την κατάργηση του επιδόματος αδείας από 1η Ιανουαρίου του 2013 χωρίς να υπάρχει καμία αναδρομική κατάργηση του δικαιώματος του υπαλλήλου να λάβει το τμήμα του επιδόματος από 1η Ιουλίου του 2012 έως 31 Δεκεμβρίου του 2012, για το οποίο εργάστηκε και μισθοδοτήθηκε.
Συνεπώς, οι αρμόδιες υπηρεσίες των Ο.Τ.Α. Α’ Βαθμού υποχρεούνται βάσει Νόμου να καταβάλουν το δικαιούμενο μέρος του επιδόματος αδείας μέχρι και την 31η Δεκεμβρίου του 2012 στους εργαζόμενους. Κάτι όμως που αρνούνται, χωρίς να δικαιολογούν την παράνομη στάση τους.
Η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. καλεί τους Ο.Τ.Α. Α’ Βαθμού να συμμορφωθούν με τους Νόμους και να προχωρήσουν στην καταβολή του οφειλόμενου μέρους του επιδόματος αδείας. Έχει δε αποστείλει έγγραφο στον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών κ. Χρήστο Σταικούρα επισημαίνοντας του την παρανομία εκ μέρους των Ο.Τ.Α. Α’ Βαθμού και ζητώντας του να εκδώσει σχετική εγκύκλιο που να αφορά στην χορήγηση των χρημάτων που έπρεπε να έχουν δοθεί ήδη από το Δεκέμβριο του 2012.
Κάλεσε τέλος με επιστολή της την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να προχωρήσει στις δικές της ενέργειες, αφού το πρόβλημα της καταβολής του τμήματος του επιδόματος αδείας αφορά όλους τους λειτουργούς, υπαλλήλους και μισθωτούς του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ., Ν.Π.Ι.Δ. και των Ο.Τ.Α.


ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.

Διάβασε περισσότερα εδώ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

    Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 2013
    Αριθμ. Πρωτ.: 1169
                                                  
Η Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. διοργανώνει Πανελλαδική Συγκέντρωση των Σχολικών Φυλάκων την ΠΕΜΠΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013, στις 12.00 το μεσημέρι, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών.
 
Η κυβέρνηση ωθεί τον απελπισμένο γονιό να πληρώσει εκείνος την υπηρεσία που κατήργησε. Σε πολλές περιπτώσεις ήδη η ωμή πραγματικότητα και η εικόνα διάλυσης οδήγησε τους γονείς μέσω των Συλλόγων τους να «χαρατσωθούν» για μια ακόμη φορά προσλαμβάνοντας ιδιωτική φύλαξη ή ακόμη και τους ίδιους τους απολυμένους Σχολικούς Φύλακες.

Η κυβέρνηση γνωρίζοντας πως το πρόβλημα είναι υπαρκτό προωθεί αυτές τις λύσεις, καθώς επίσης και την ίδρυση «Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων» (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) μεταφέροντας την οικονομική επιβάρυνση στους δημότες.
Δεν δεχόμαστε αυτή την αθλιότητα!!! Αγωνιζόμαστε, Αντιστεκόμαστε... Δίνουμε έμφαση στον κοινωνικό ρόλο του Σχολικού Φύλακα, στην σιγουριά που ο γονιός αισθάνεται παραδίδοντας κάθε μέρα το παιδί του στο σχολείο.

Λέμε όχι σε πρόσκαιρες λύσεις μέσω προγραμμάτων του Ε.Σ.Π.Α. Λέμε όχι στην πλήρη παραχώρηση μιας ακόμη αρμοδιότητας των Δήμων με Δημόσιο και Κοινωνικό χαρακτήρα σε ιδιώτες εργολάβους και σε ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.
Οι Σχολικοί Φύλακες είναι  άνθρωποι και δεν είναι αριθμοί!!!
Τα σχολεία μας και τα παιδιά μας δεν θα μείνουν απροστάτευτα γιατί έτσι θέλουν η κυβέρνηση και η τρόικα. Κανένας Σχολικός Φύλακας στην ανεργία.

Μόνη πραγματική διέξοδος είναι η μαζική, ενωτική, καθημερινή αντίδραση των εργαζομένων με στόχο τη συνολική ανατροπή μιας πολιτικής που η κυβέρνηση βαπτίζει «μεταρρύθμιση» αυξάνοντας την ανεργία, μειώνοντας μισθούς και συντάξεις, και οδηγώντας χιλιάδες εργαζόμενους στην απόλυση, διαλύοντας ότι έχει απομείνει.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Για την Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
         Ο Πρόεδρος                                                          Ο Γεν. Γραμματέας

Θέμης Μπαλασόπουλος                                                        Γιάννης Τσούνης

Διάβασε περισσότερα εδώ

24ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Αθήνα, 31 Οκτωβρίου 2013
Αριθμ. Πρωτ.: 1144                                                                           

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

24ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Με τον καθημερινό και διαρκή αγώνα μας, αντιστεκόμαστε σε μια πολιτική που έχει οδηγήσει την κοινωνία στην φτώχεια και στην εξαθλίωση. Την ίδια στιγμή η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και την κοινωνία είναι καθημερινή αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Η εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί να κατασκευάσει με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε., δεν μπορεί πλέον να αποπροσανατολίσει κανέναν.
Το success story, το πρωτογενές πλεόνασμα και οι υποσχέσεις ότι δεν θα παρθούν νέα οριζόντια μέτρα δεν πείθουν πλέον κανένα, καθώς συνεχίζει την ίδια πολιτική, όμως το προσχέδιο του προϋπολογισμού τους διαψεύδει πανηγυρικά.
Στόχος της κυβέρνησης και της τρόικα είναι πάλι τα δικαιώματα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα Δημόσια κοινωνικά αγαθά βρίσκονται και πάλι στο στόχαστρο.
Οι άμεσες απολύσεις 15.000 εργαζομένων προετοιμάζονται, ενώ με το 3ο κύμα διαθεσιμότητας 12.500 εργαζόμενοι, που ο μεγαλύτερος αριθμός θα προέρχεται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, μπαίνουν στο προθάλαμο της απόλυσης.
Οι νέες αλλαγές – ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση το μόνο που θα επιτύχουν και πάλι είναι νέες μειώσεις στις συντάξεις (κύρια και επικουρική) και στο εφάπαξ. Ενώ νέα επίθεση ετοιμάζουν στο τσεκουρωμένο εισόδημά μας και στην επιβολή νέων φόρων.
Ο αγώνας όμως για να ανατραπούν οι πολιτικές αυτές πρέπει να γίνει καθημερινή υπόθεση όλων των εργαζομένων.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ  μόνο μπορούμε να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές και για αυτό η συμμετοχή και η επιτυχία της 24ΩΡΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ την ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 είναι μονόδρομος.
Συμμετέχουμε σε όλη τη χώρα στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Στην Αθήνα στις 11.00 το πρωί στο Πεδίον του Άρεως Προσυγκέντρωση των εργαζομένων στους Ο.Τ.Α. στις 10.30 το πρωί στα γραφεία της Ομοσπονδίας (Καρόλου 24-Αθήνα).

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Για την Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
        Ο Πρόεδρος                                       Ο Γεν. Γραμματέας
Θέμης Μπαλασόπουλος                                       Γιάννης Τσούνης

Διάβασε περισσότερα εδώ

ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΤΑ Α΄ ΚΑΙ Β΄ ΚΑΙ ΝΠΔΔ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ ΑΡΓΙΑ

Είναι ξεκάθαρο το τι κάνουν.

"Η μη τήρηση του ωραρίου από τον υπάλληλο και η παράλειψη τουπροϊσταμένου να ελέγχει την τήρησή του είναι πειθαρχικό παράπτωμα το οποίο θέτει τον υπάλληλο αυτοδίκαια σε αργία σύμφωνα με την Υποπαράγραφο Ζ3, του άρθρου πρώτουτου ν.4093/2012"

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ-ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΩΡΑΡΙΟΥ (28874-2013).pdf

Διάβασε περισσότερα εδώ

Το συγκλονιστικό γράμμα μίας μάνας στον υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη

Οχι στην ασφάλεια που έχετε πίσω απο τις μεγάλες πόρτες, στα πολυτελή γραφεία, στα ακριβά εστιατόρια, στην ματαιοδοξία που σας καλύπτει και δεν μπορείτε να δείτε πέρα απο αυτήν...

Εκεί έξω ελάτε, στον πραγματικό κόσμο, εκεί που οι ανθρώποι πεθαίνουν και ανασταίνονται καθημερινά, στα σφιχτά χείλη, στα κόκκινα μάτια, στην ζαλάδα, στα παιδιά που κοιτούν με μάτια γεμάτα απορία και στην απόγνωση των γονιών, στην αγωνία...

 Εκεί έξω, μιά μέρα μόνο, μπορείτε;

(σ.σ)

 

"Κύριε Άδωνι, Υπουργέ μας, Υπουργέ μου…

Δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάλληλη προσφώνηση ούτε και τι προστάζει το πρωτόκολλο για τέτοιου είδους αλληλογραφία. Θα ήθελα απλά να να σας παραθέσω κάποιες σκέψεις μου που προέκυψαν από την σύντομη νοσηλεία του μικρού μου γιου στο δημόσιο νοσοκομείο “Παίδων, Αγία Σοφία”…
Αναρωτιόμουν αν έχετε επισκεφτεί ποτέ αυτό το Νοσοκομείο. Οχι με συνοδεία κάμερας και πλήθος χειροκροτητών, αλλά κάποιο βράδυ, αργά το βράδυ, τρέχοντας με alarm στους δρόμους αγκαλιά με τον δικό σας γιο σε πλήρη αναισθησία. Χωρίς να σας ξέρει κανείς και να σας «περάσει» πρώτους για εξέταση. Χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια γνωριμία για να έχετε διαφορετική αντιμετώπιση, και κυρίως, χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια ιδιωτική ή προνομιούχα ασφάλεια αλλά το ταπεινό ΕΟΠΥΥ. Επειδή είμαι σχεδόν βεβαία πως η απάντηση σε όλες μου τις ερωτήσεις θα είναι «όχι», επιτρέψτε μου να σας ταξιδέψω για λίγο στα ενδότερα αυτού του συστήματος που υπάρχει & του πώς το βιώνουμε εμείς.

Παρασκευή βράδυ, φτάνουμε στο κατάμεστο εφημερεύον νοσοκομείο, αγκαλιά με τον 15 μηνών γιο μας, ο οποίος μόλις έχει συνέλθει από πλήρη «απώλεια συνειδήσεως» και μετά από 15λεπτη τρελή κούρσα στους δρόμους της Αθήνας… Το περιστατικό κρίθηκε εξαιρετικά επείγον και σε λιγότερο από 5-6 λεπτά μας εξέτασε η παιδίατρος και μας παρέπεμψε σε άμεση νοσηλεία. Οδηγηθήκαμε στον 5ο όροφο (σε Πανεπιστημιακή πτέρυγα), σε 5κλινο δωμάτιο και σε ελάχιστο χρόνο όλοι οι εφημερεύοντες γιατροί (ειδικευόμενοι) και νοσηλευτές βρέθηκαν δίπλα μας να μας συμβουλέψουν, να μας καθησυχάσουν και να μας καθοδηγήσουν για τα επόμενα 24ωρα. Η πρώτη διάγνωση ήταν «πυρετικοί σπασμοί». Κάτι απόλυτα αντιμετωπίσημο και συχνό σε μικρά παιδάκια, αλλά παρ’όλα αυτά ιδιαίτερα άγριο και έντονο ως θέαμα.

Σε λίγες μόλις ώρες, το δωμάτιο ήταν πλήρες κατά τα 4/5 από παιδάκια και 5 γονείς κουλουριασμένοι στην καρέκλα τους, άλλοι να προσπαθούν να κοιμηθούν, άλλοι να καθησυχάζουν τα παιδάκια τους που έκλεγαν και εγώ να κρατάω τσίλιες μην επαναληφθεί το σοκαριστικό επεισόδιο του παιδιού μου…
Παρατήρησα πως όλο το προσωπικό έκανε δουλειά που αναλογούσε τουλάχιστον στον διπλάσιο αριθμό ατόμων. Αγόγγυστα. Καλότροποι, χαμογελαστοί αλλά και πολύ κουρασμένοι.

Όλο το Σαββατοκύριακο, οι ρυθμοί δεν έπεσαν καθόλου. Δεν κατάλαβα πότε σταματούσε και πότε ξεκινούσε η εφημερία, αφού έβλεπα συνεχώς παιδάκια να διανέμονται στα δωμάτια και τους ίδιους γιατρούς και νοσηλευτές να τρέχουν πάνω-κάτω. Εγώ συνέχισα να είμαι άυπνη από τον φόβο μου, αφού το παιδάκι μου είχε και 2ο επεισόδιο, λίγο πιο «σκληρό» αυτή τη φορά. Κοιμόμουν μόνο 2 ώρες το πρωί, αφού γινόταν η επίσκεψη των γιατρών, και παρακαλώντας την δίπλα μαμά να ρίχνει και ένα μάτι στο παιδάκι μου που κοιμόταν μη δει κάτι περίεργο να με ειδοποιήσει…

Ξημερώνοντας Δευτέρα πρωί, και αφού βολεύτηκα στην καρέκλα μου για τον πολυτελή πρωινό ύπνο μου, μια κυρία με ποδιά που δεν είχα ξαναδεί με «πρόσταξε» να σηκωθώ από την καρέκλα και να την τακτοποιήσω κοντά στην μπαλκονόπορτα (που ήταν η αρχική θέση της) μακριά από την κούνια του παιδιού μου γιατί θα περνούσε ο καθηγητής!!! Έτσι, όρθια πια, περίμενα κι εγώ τον καθηγητή. Αργούσε, ξαναπήρα την καρέκλα, ξαναεμφανίστηκε η κυρία και μου είπε χαρακτηριστικά «ας περάσει πρώτα και μετά κάθεστε»!

Ηρθε λοιπόν ο καθηγητής. Μαζί με όοοολους τους γιατρούς της εφημερίας και 5-6 ακόμα φοιτητές. Όσο του έδιναν αναφορά, παρατήρησα την φρέσκια όψη του σε αντίθεση με τα κουρασμένα μάτια των υπολοίπων αλλά και με το δικό μου κουφάρι, που έκλεινα πια άυπνη 3 βράδια με ένα μωρό που έσπασε τα θερμόμετρα φτάνοντας μέχρι και 40,4 βαθμούς. Προϋπόθεση του καθηγητή για να εξετάσει το μωρό, ήταν να βγει ο μπαμπάς του (που μόλις είχε αφήσει την δουλειά του για να έρθει μετά την δική μου προτροπή – ώστε να μιλήσουμε μαζί στον καθηγητή) έξω! Μόνο ένας γονιός ανά παιδί επιτρέπεται, λέει! Μας παρέπεμψε στο ΩΡΛ τμημα, γιατί κάτι είδε ότι δεν πάει καλά με το αυτάκι του.

Με συνοπτικές διαδικασίες… αποφασίζεται από τον ΩΡΛ ότι το παιδί θα μπει χειρουργείο τη ίδια μέρα περίπου στις 7 το απόγευμα… Γυρνάμε στο δωμάτιο σαν βρεγμένα γατιά, και βλέπουμε αναρτημένο στο κρεβάτι μας το «πρόγραμμα διατροφής» μέχρι το χειρουργείο που προστάζει ρητά ΜΟΝΟ νερό και χαμομήλι μέχρι την ώρα της μηνιγκοτομής. Με χίλια ζόρια, κρατάμε το παιδί νηστικό και όταν επιτέλους μας φωνάζουν, κατεβαίνουμε στα χειρουργεία.

Κατά την μεταφορά μας – για καλή μας τύχη – μας λέει η νοσηλεύτρια «φαντάζομαι δεν έχει πιει σταγόνα νερό το παιδάκι ε?»… Την ενημερώνουμε ότι είχαμε γραπτές οδηγίες που επέτρεπαν το νερό και σπεύδει να μας πει να ενημερώσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την αναισθησιολόγο.

Και την ενημερώσαμε… Και υποστήκαμε την μέγιστη ταπείνωση ως γονείς και ως άνθρωποι από τις κουβέντες της! Μάθαμε ότι είμαστε ανεύθυνοι, θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας, είμαστε απρόσεχτοι και χαζεύαμε όταν μας έδωσαν οδηγίες.. και ότι δεν βάζει το παιδί στο χειρουργείο, γιατί μετά από λίγο θα βγει και θα μας πει ότι πέθανε από αναρρόφηση-εισρόφηση και τελικά πνιγμό εξ’αιτίας μας!!!!!! Μάταια επιμέναμε με τον σύζηγό μου ότι άλλα μας είχανε πει… Δεν άκουγε κανέναν πάνω στον μονόλογό της. ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΈΡΩΝ, την θαύμασα για τον επαγγελματισμό και το αίσθημα μέγιστης ευθύνης, εκείνη τη στιγμή όμως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου μιλάει κάποιος τόσο μα τόσο άσχημα, υποτιμητικά και με αγένεια για κάτι που θεωρούσα ότι έκανα σωστό… Αλλωστε, τον ίδιο στόχο είχαμε. Να γίνει καλά το παιδάκι μου!

Μας διώχνουν κακήν-κακώς, μας λένε συλλαβιστά και στην διαπασών «να μην πιει ού-τε νε-ρό μέ-χρι τις δέ-κα» σαν να είμαστε διανοητικά καθυστερημένοι και μας ανανεώνουν το ραντεβού μας. Ανεβήκαμε οργισμένοι (αλλά και τρομαγμένοι) στο δωμάτιο και ψάξαμε –μάταια- να βρούμε το χαρτί που ήταν αναρτημένο στο κρεβάτι μας… Είχε κάνει φτερά! Σε αίτησή μας σε νοσηλεύτρια να μας το δώσει, αρνήθηκε, λέγοντας πως θα αλλάξουμε θάλαμο μετά την εγχείρηση, οπότε το έχουν στείλει στην ΩΡΛ πτέρυγα και θα μας περιμένει στο καινούριο μας κρεβατάκι…

Τελειώνει το χειρουργείο. Βρισκόμαστε στο νέο μας δωμάτιο. Το χαρτί έχει αντικατασταθεί με ένα καινούριο, ολόλευκο! Ο σύζηγός μου, κάνοντας τον Σέρλοκ Χολμς και ψαχουλεύοντας στον φάκελό μας πάνω στον πάγκο των νοσηλευτών (εν απουσία τους) το βρίσκει και το φωτογραφίζει. Για εμάς. Για να μου δείξει ότι δεν είμαι ούτε τρελή ούτε ανεύθυνη, καθώς μετά από 3 συνεχείς μέρες ΧΩΡΙΣ ύπνο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα έκανα τόσο μεγάλο κακό στο παιδί μου από απροσεξία. Το κρατάμε ως «αποδεικτικό» και υποσχόμαστε να βρούμε την αναισθησιολόγο και να της το δείξουμε. Ετσι. Για αποκατάσταση.

Το νέο μας δωμάτιο ήταν η επιτομή του «εκσυγχρονισμού» στην υγεία και στις ασφαλιστικές παροχές.

Δωμάτιο «Ε» . Είχε μέγεθος 1.5x3m, και είχε τοποθετημένα στην σειρά στον τοίχο έναν μαρμάρινο νιπτήρα, μια κούνια-κρεβάτι και ένα τραπεζάκι. Ακριβώς μπροστά από την κούνια, βρισκόταν μια καρέκλα, που όταν κάθησα ανακάλυψα ότι τα γόνατά μου σφήνωσαν πάνω στα κάγγελα της κούνιας. Δεξιά μου μια μπαλκονόπορτα που οδηγούσε σε ένα κοινόχρηστο μπαλκόνι (με άλλα πέντε δωμάτια-κουτιά) και αριστερά μου η πόρτα εισόδου. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Δεν το γράφω με καμία δόση χιούμορ ή υπερβολής. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Ετσι, τις 3-4 φορές που αναγκάστηκε η νοσοκόμα-καρατέκα να μπει στο δωμάτιο το βράδυ για να ελέγχει μετεγχειριτικά το παιδάκι, το ξυπνούσε κιόλας από τον θόρυβο! Ολα τα δωμάτια αυτά, χωρίζονταν μεταξύ τους με τζάμι(!) και όπως καταλαβαίνετε κάθε ίχνος ιδιωτικότητας και ησυχίας πήγε περίπατο. Υγρασία, ξεβαμένοι τοίχοι, στρόφιγγες οξυγόνου στους τοίχους από εγκατάσταση του ’40 τουλάχιστον. Τα έξι δωμάτια-κουτιά (συνοδοί & παιδιά) μοιράζονταν μια τουαλέτα στην απέναντι μεριά του διαδρόμου, που παρά τις συνεχείς φιλότιμες προσπάθειες της καθαρίστριας.. παρέμεναν ακατάλληλες για επίσκεψη.

Πέρασα όλη την νύχτα:
- ακούγοντας τα άπαντα του Βασίλη Καρρά από τα κινητά των διπλανών Αθίγγανων γειτόνων μου (σε όλα τα υπόλοιπα κουτιά) που έγιναν αμέσως φίλοι μεταξύ τους και είπαν να το γλεντήσουν!

- φοβούμενη ότι κάποια νοσοκόμα θα ξαναμπεί και θα τιναχτεί το παιδί στον αέρα

- βλέποντας τον κοινό διάδρομο των δωματίων να γεμίζει από γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες και λοιπούς συγγενείς των δίπλα, που αποφάσισαν να διανυκτερέυσουν σε αυτοσχέδια κρεβάτια-στρωματσάδα

- κλαίγοντας συνεχώς, για το σύννεφο μιζέριας που με σκέπασε μέσα στο δωμάτιο-περίπτερο, ούσα μουδιασμένη την περισσότερη ώρα, αφού είχα μόλις 4 πλακάκια για να κινούμαι, πάλι άυπνη…

Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Δουλεύω σε τρεις διαφορετικές δουλειές, ενώ παράλληλα μεγαλώνουμε μόνοι μας με τον άντρα μου τα δύο παιδιά μας. Δεν χρωστάω στο ΤΕΒΕ ούτε σεντ του ευρώ. Πληρωνα πάντα τις εισφορές μου, ακόμα και όταν μόλις είχα γεννήσει και η δουλειά μου ήταν σε μεγάλη κάμψη. Για κάποιο λόγο, το κράτος θεωρεί ότι όλοι οι «μπλοκάκηδες» είναι της τάξης της Αγγελοπούλου, του Πλούταρχου ή του Κοντομηνά… Ακούστε λοιπόν αυτό Υπουργέ μου: ΔEN EINAI! 

Είχα δύο εγκυμοσύνες με πολλά προβλήματα, αλλά ήμουν αναγκασμένη να εργάζομαι μέχρι και δύο μέρες πριν γεννήσω, αλλά και αμέσως μετά. Δεν είχα άδεια εξαμήνου, χρόνου ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει, με ΟΛΑ πληρωμένα ώστε να αφοσιωθώ στα μωρά μου. Δεν είχα ποτέ έξτρα παροχή, παρά μόνο μια μικρή ψευτο-μείωση του ΤΕΒΕ για ένα διάστημα. Την ίδια χρονική περίοδο, φίλη εργαζόμενη στην ΕΡΤ, έκανε διακοπές στην Χαλκιδική, επικαλούμενη επαπειλούμενη εγκυμοσύνη από τον πρώτο κιόλλας μήνα! 9 μήνες στην αρχή και ένας χρόνος μετά, ΟΛΑ πληρωμένα!!!

Εγώ λοιπόν, η νομοταγής, η εργαζόμενη, που ζω ήδη μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα, βρέθηκα σε έναν χώρο ξεχασμένο από τον Θεό, να ακούω Καρρά και να αναρωτιέμαι αν το δωμάτιο του Μιχαλολιάκου είναι μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή ή όχι…

Ζήτησα άμεσα αλλαγή δωματίου – με το που ξημέρωσε – και με ενημέρωσαν πως στο ταμείο μου, αυτό το δωμάτιο μου αναλογεί! Αλλάξαμε τελικά, με επιπλέον χρέωση της τάξης των 55 ευρώ τη βραδιά. Τόσο κόστιζε εκείνη τη στιγμή η αξιοπρέπεια! Τα δώσαμε, αποφασίζοντας να μην πληρώσουμε κοινόχρηστα και ΔΕΗ αυτόν τον μήνα.. Εχει ο Θεός!

Και αναρωτιέμαι Υπουργέ μου, έχετε μπει ποτέ σε  αυτό το δωμάτιο; Έχει νοσηλευτεί ποτέ το γλυκύτατο αγοράκι σας σε αυτό το δωμάτιο-φέρετρο? Κάντε μου μια χάρη… Πάρτε μια μέρα την εφημερίδα και τον καφέ σας, και καθίστε στο “Δωμάτιο Ε” για 3-4 ώρες. Ίσως εκεί μέσα, καταλάβετε καλύτερα τι είναι αναγκαίο να κάνετε και ποιες αλλαγές επιβάλλονται. Δεν μπορείτε να βασίζεστε μόνο στην ανθρωπιά και την ετοιμότητα του προσωπικού, που μας “πονάει” και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εξυπηρετήσει. Ολες οι ζεστές καλημέρες της κρητικοπούλας υπεύθυνης για την καθαριότητα, όλος ο τσαμπουκάς για την επιβολή της τάξης από την προϊσταμένη, όλα τα χαμόγελα συμπόνιας από τους διπλανούς “ένοικους” δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη μου τις άθλιες συνθήκες και το παράπονο μου για αξιοπρεπή αντιμετώπιση.

Καντε μου λοιπόν αυτή τη χάρη Υπουργέ μου.. Πάρτε τον μικρό σας γιο ένα βράδυ, να κοιμηθεί στο “Δωμάτιο Ε”, καθίστε δίπλα του στην σφινωμένη καρέκλα, βολτάρετε στα 4 ελεύθερα πλακάκια και το πρωί, σας προσκαλώ στο σπίτι μου, να πιούμε καφέ, να παίξουν τα παιδιά μας και να δείτε πως ζει μια μέση οικογένεια. Μια οικογένεια που δεν πεινάει (τουλάχιστον όχι ακόμα). Μια οικογένεια που τρέχει όλη την ημέρα να τα φέρει βόλτα, και όταν θα τύχει μια στραβή με την υγεία των παιδιών της ΑΠΑΙΤΕΙ να έχει συνθήκες που ανταποκρίνονται στον Δυτικό πολιτισμό του 2013.

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την μακροσκελή περιγραφή μου, όμως έχω καταλάβει ότι κάθε Υπουργός έχει το χάρισμα να διαβάζει 500-600 σελίδες μέσα σε 3 ώρες με πολύ πιο δύσκολα κείμενα και να τα κατανοεί πλήρως (βλ. Μνημόνια, Προϋπολογισμούς κλπ…), οπότε το δικό μου κείμενο δεν θα σας πήρε πολύ χρόνο!

Εγώ.
Η Κωνσταντίνα.
Η μαμά του Κυριάκου και του Αναστάση.
Η άυπνη!"

Διάβασε περισσότερα εδώ

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ..

Τη συνδρομή της ΕΛ.ΑΣ και του Σώματος Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης ζητά ο δήμαρχος Αθηναίων, ο οποίος απομάκρυνε από τη θέση τους τη διευθύντρια και μπλά μπλά μπλά...

Πόσο πολύ θα θέλαμε όλοι μας την τόσο άμεση και τιμωρητική επέμβαση των εκάστοτε δημάρχων, υπουργών και άλλων  εκτελεστών της οργής του λαού σε κάθε παρόμοια παραβατική και εγκληματική συμπεριφορά, όσο αυτή που επέδειξε ο δήμαρχος Αθηναίων κ.Καμίνης καρατομώντας και εξευτελίζοντας ουσιαστικά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού την προϊσταμένη και άλλους τρείς υπαλλήλους του ληξιαρχείου Αθηνών.

Ως ένας άλλος Ζορό και με ασταπιαίες κινήσεις θριάμβευσε ως νικητής και τιμωρός με την αμέριστη συμπαράσταση των μεγαλυτέρων φυσικά ΜΜΕ (μέσων μαζικής εξαπάτησης) ενόψει εκλογών φυσικά, γιατί πρίν ούτε λόγος, παρόλα τα τεράστια προβλήματα της πρωτεύουσας μια χώρας που στην πραγματικότητα δεν ξέρει αν είναι κάν χώρα. 

Για την συγκεκριμένη υπόθεση φυσικά, για να μην ξεφεύγουμε, δεν φταίει κανείς άλλος παρα μόνο οι υπάλληλοι της αυτοδιοίκησης για ακόμα μία φορά.

Ενόψει εκλογών πρέπει να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες απολύσεις στοχοποιώντας και ντροπιάζοντας ανθρώπους που υπηρέτησαν μιά ολόκληρη ζωή την τοπική αυτοδιοίκηση.

Την τοπική αυτοδιοίκηση που απαξιώνουν διαλύοντας την σε μικρά κομάτια καθημερινά, για ποιανού το όφελος άραγε;
Που λειτουργεί με νόμους σχεδόν σαράντα ετών όπως και ο νόμος που εκτέλεσαν οι εν λόγω υπάλληλοι,  ο νόμος 344 του 1976. 

Ο κ.Καμίνης έπρεπε απλά να κάνει την εμφάνισή του, με ντόρο και έτσι έκανε.

Αραγε πόσους "βόλεψε" η υπόθεση ενός πραγματικά άτυχου κοριτσιού, της μικρής Μαρίας;

Άραγε για πόσο οι ενθουσιώδεις βοηθοί του τιμωρού δημοσιογράφοι θα ασχολούνται με την υπόθεση της μικρής Μαρίας;
Μήπως μέχρις ότου να βρούν ένα άλλο στημένο θέατρο ώστε να κατηγορήσουν, στοχοποιήσουν, αποπροσανατολίσουν, κοροιδέψουν την κοινή γνώμη.

Άραγε πόσες αόρατες ειδήσεις περνούν μπροστά απο τα μάτια μας την στιγμή που παρακολουθούμε με αγωνία λύπη και άλλα συναισθήματα όλο αυτό το δράμα του μικρού κοριτσιού.

Αραγε ποιός θα εξηγήσει στους υπαλλήλους που "ξηλώθηκαν" πως "ξηλώθηκαν" μόνο και μόνο επειδή έκαναν την δουλειά τους;

Την δουλειά που ο κ.Καμίνης τους διέταξε να κάνουν.


Ακολουθεί η ανακοίνωση που εξέδωσαν συμβασιούχοι της ΔΑΕΜ Δήμου Αθηναίων.
ergazomenoi-ota.blogspot.gr 

Ληξιαρχείο Αθηνών - κ. Καμίνη είναι αργά για δάκρυα 

 Διαβάσαμε με έκπληξη χθες την απόφαση του δημάρχου Καμίνη για την καρατόμηση τουλάχιστον 4 υπαλλήλων του ληξιαρχείου αθηνών μετά τις διαστάσεις που πήρε η υπόθεση της μικρής Μαρίας και των δηλώσεων ετεροχρονισμένων γεννήσεων.

Λίγα λόγια για το έργο.

Το ληξιαρχείο αθηνών και η σύνταξη ληξιαρχικών πράξεων λειτουργεί σύμφωνα με τον νόμο 344 του 1976. Δηλάδη με ένα νόμο που συντάχθηκε πριν 37 χρόνια και ο οποίος είναι διάτρητος και ανεπαρκής.

Ξαφνικά ο συνήγορος του πολίτη κ. Καμίνης ανακάλυψε τον τροχό! Οτι έχουν γίνει παρατυπίες και υπάρχουν ευθύνες. Να του αναφέρουμε οτι οι υπάλληλοι εφάρμοζαν τον ισχύοντα νόμο του κράτους για την λειτουργία του ληξιαρχείου.

Τρία χρόνια κοντά που βρίσκεται στην θέση του δημάρχου ο κ. Καμίνης και ως πρώην συνήγορος του πολίτη ενδιαφέρθηκε για το θέμα; ενδιαφέρθηκε για το πως λειτουργεί το ληξιαρχείο; ήξερε έστω που βρίσκεται η υπηρεσία;

Ξαφνικά προκύπτουν τεράστιες ευθύνες των υπαλλήλων. Υπάλληλοι που με πιεστικές αναφορές και ερωτήσεις προς την νομική υπηρεσία του κράτους, προς το υπουργείο εσωτερικών και άλλους φορείς, ζητούσαν συνεχώς οδηγίες και νομική υποστήριξη για το πως να πράξουν και πως να αντιμετωπίσουν καθημερινά θέματα που προέκυπταν και για τα οποία ο παμπάλαιος νόμος δεν προσδιόριζε τίποτα.

Τότε όμως ο κ. Καμίνης δεν γνώριζε τίποτα. Τώρα πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα καταδικάζει τους υπαλλήλους.

Είναι που έρχονται και εκλογές. Ο δήμαρχος έπρεπε να επιβεβαιώσει την παρουσία του, από σήμερα άλλωστε όλοι θα ζητούν την απόλυση των δημοτικών υπαλλήλων, άχρηστες υπηρεσίες, υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν, άλλωστε για όσα έχουν συνέβει στα χρόνια της κρίσης αυτοί είναι που ευθύνονται.

Το έχουμε δει ξανά το έργο

simbasiouxoidaem.blogspot.gr 

 

.

Διάβασε περισσότερα εδώ