Προς την απόλυτη επικράτηση των trust

Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν εδώ διάφοροι φωστήρες, ο ευρωπαϊκός Βορράς δεν κατοικείται από ηλιθίους. Έχουν μανίες, πιστεύουν στον Θεό τιμωρό, αλλά με τα λεφτά δεν κάνει κανείς χαζά! Το όραμά τους είναι μία Ευρώπη απαλλαγμένη μέχρι το 2018 από τους σκελετούς που κρύβουν οι τράπεζες στις ντουλάπες τους. Έχουν ένα μικρό πρόβλημα με το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό, αλλά όταν κάποιος έχει θέληση υπερπηδά τέτοια εμπόδια.

Το θέμα είναι ότι πέντε χρόνια είναι πάρα πολλά. Σε έναν Νότο που βρίσκεται ήδη σε ύφεση τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια, το να υπόσχεσαι άλλη μία πενταετία «σκληρών θυσιών» μοιάζει σαν να στέλνεις και πάλι τα αποδεκατισμένα στρατεύματα στην πρώτη γραμμή, όταν έχουν μόλις μερικές ώρες που έχουν επιστρέψει από την φρίκη του πολέμου. Είναι βέβαιο ότι αρκετοί θα λιποτακτήσουν και άλλοι θα προτιμήσουν να αφήσουν την τελευταία τους πνοή πριν αντικρύσουν και πάλι τα συρματοπλέγματα της πρώτης γραμμής...

Αν κάτι μας διαχωρίζει εμάς τους τεμπέληδες Νότιους από τους επιμελείς σε κάθε εργασία Βόρειους είναι ότι έχουμε διαφορετική ψυχοσύνθεση. Ο Βόρειος διακατέχεται από μία μεσσιανική αντίληψη των πραγμάτων και γι΄ αυτό τον μαγεύει η αίσθηση της Δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα θέτουν το συμφέρον της ομάδας ή της φυλής υπεράνω του ατομικού συμφέροντος. Μετά από το 2008 και λόγω της κρίσης, λοιπόν, η βιομηχανική βόρεια Ευρώπη κατάφερε να υπερισχύσει της Ευρώπης των τραπεζών. Κι αυτό είναι αλήθεια. Η Γερμανία έγινε ο μεγάλος ηγέτης της Ευρώπης από εκεί που ήταν ο μεγάλος ασθενής.

Η μετάλλαξη αυτή έγινε πάρα πολύ γρήγορα και δημιούργησε μία αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης στους Γερμανούς. Τους ενίσχυσε την πεποίθηση ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η δικαίωση των κόπων τους και η τιμωρία της στρεβλής πραγματικότητας των ανταγωνιστών τους.

Η αλήθεια και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι κάπου στην μέση. Όσο στρεβλό είναι το φαινόμενο μιας τράπεζας που έχει δανείσει τριάντα ή ογδόντα φορές τα κεφάλαιά της, άλλο τόσο στρεβλό είναι να δεχτούμε μία Οικονομία δίχως τράπεζες και με ιδεώδες το σήμα της Mercedes ή της Siemens. Το ότι η Γερμανία έχει Mercedes και Siemens και άλλες πολλές ακόμη φίρμες, αυτό δεν την κάνει καλύτερη από την Μ. Βρετανία. Όχι ότι η τελευταία σκίζει από υγεία, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.

Φυσικά, δεν μας έχει πει κανείς μέχρι σήμερα για την σχέση κεφαλαίων - δανείων των τραπεζών και κατά πόσο αυτό ειδικά σχετίζεται με το φαινόμενο της Οικονομίας - Καζίνο. Αντίθετα, επιχειρούν να συνδέσουν τις καταθέσεις μιας τράπεζας με το ΑΕΠ της χώρας που δραστηριοποιούνται! Κάτω από ποια λογική; Άγνωστο! Ή καλύτερα, πίσω απ’ όλη αυτή την ιστορία κρύβεται μία μεγάλη κουτοπονηριά: Να μην προσέξουμε τον πραγματικό κίνδυνο που ελλοχεύει αυτή την στιγμή στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα: Την υπερβολική μόχλευση στις μεγάλες τράπεζες του Βορρά!

Ναι, θα πει κάποιος, αλλά μέχρι το 2018 όλα αυτά θα έχουν αλλάξει. Λάθος! Μέχρι το 2018 δεν θα υπάρχουν τράπεζες! Μπορεί να υπάρχουν μεγάλοι οργανισμοί που θα δανείζουν μόνο τις μεγάλες βιομηχανίες του Βορρά, αλλά όχι τράπεζες που θα έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Προς Θεού! Κι ο τρόπος που λειτουργεί μέχρι σήμερα το τραπεζικό σύστημα στην Ευρώπη δεν είναι ο καλύτερος, αλλά και πάλι αυτό που πρόκειται να έρθει θα μοιάζει σαν να έχει αντικατασταθεί η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες με το κατηχητικό.

Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι θα βρεθούν κεφαλαιούχοι να βάζουν τα λεφτά τους σε μία τράπεζα, να παίρνουν όλους τους κινδύνους των δανείων και με αντάλλαγμα ένα πενιχρό σε σχέση με τον κίνδυνο κέρδος. Θα υπάρχουν σίγουρα πιο καλές δουλειές για να βγάλει κανείς χρήματα! Το ξαναλέμε: Όταν δανείζει κάποιος 30 φορές τα κεφάλαιά του, ένα κέρδος της τάξης του 3,3% είναι αρκετό για του φέρει κέρδος 100%. Αν χάσει 3,3% θα πρέπει να βρει νέα κεφάλαια. Αυτό ναι, είναι Καζίνο. Φανταζόμαστε θα έχει μία άποψη επί του θέματος ο κ. Moscovici  που έκανε τις γνωστές δηλώσεις για την Κύπρο. Ή οι θιασώτες του στην Ελλάδα που αγνοούν τις βασικές αρχές λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, αλλά έχουν καταλάβει θέσεις διδασκόντων στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Και τι θα μένει τότε, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η τραπεζική ένωση, όπως την ονειρεύονται οι φίλοι μας στον Βορρά; Θα υπάρχουν μεγάλοι Οργανισμοί που θα δίνουν άπειρα χρήματα στις ισχυρές βιομηχανίες, αλλά ούτε μία τράπεζα να βοηθήσει μια μικρή ή μεσαία επιχείρηση να αναπτυχθεί. Η απόλυτη κυριαρχία των trust θα είναι πλέον γεγονός!

Μπορεί ο αρχικός σχεδιασμός να μην είναι αυτός. Αλλά αυτό τελικά θα συμβεί. Κι αυτό διότι μόνο ο δανεισμός μεγάλων επιχειρήσεων θα ρίχνει σημαντικά το κόστος λειτουργίας των τραπεζών και θα φέρνει μεγαλύτερα κέρδη από ό,τι η ενασχόληση με την «λιανική». Οι μικρότεροι πελάτες θα δανείζονται με μεγαλύτερο κόστος, αλλά θα έχουν και μεγαλύτερο κόστος διαχείρισης και μεγαλύτερη συμμετοχή στην πίτα των επισφαλειών.

Στην Βόρεια Ευρώπη και ειδικά στην Γερμανία υπάρχει παράδοση με τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κι αν υπάρξει διάκριση σε βάρος τους το γεγονός αυτό θα προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος. Οι συνήθειες θα αλλάξουν και όλα θα γίνουν αποδεκτά, επειδή η φάση της προσαρμογής θα έχει ως αποτέλεσμα να βγουν αρκετές ζημίες στον αέρα, τις οποίες και θα κληθούν να πληρώσουν μέτοχοι, ομολογιούχοι και... μη εξασφαλισμένοι καταθέτες!

Και τι πρέπει να συμβεί; Να επιτρέψουμε στους τραπεζίτες να μοχλεύουν στο άπειρο τα κεφάλαιά τους για να είναι ευχαριστημένοι και να προσφέρουν έτσι χαμηλότοκα δάνεια σε όλους; Όχι! Είναι η απόλυτη συνταγή της επόμενης κρίσης, όπως κι αυτής που διανύουμε. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε ότι μεταξύ των δύο άκρων υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Ή αλλιώς, αντί η Ευρώπη να προσπαθεί να ανακαλύψει τον τροχό μπορεί να δει τι έχει συμβεί σε άλλες αγορές. Δεν καταλαβαίνουμε, για παράδειγμα, για ποιόν λόγο θα πρέπει το ρίσκο για τα επιχειρηματικά δάνεια να το παίρνουν οι τράπεζες και όχι οι Κεφαλαιαγορές, όπως, δηλαδή, συμβαίνει στις ΗΠΑ. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα θα άνοιγε ο δρόμος για να χρηματοδοτηθούν οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις. Εκτός κι αν οι τραπεζίτες αποφάσιζαν μαζικά να αλλάξουν όλοι επάγγελμα. Εφόσον όμως εξακολουθήσουν να υπάρχουν, έστω και αισθητά λιγότεροι σε σχέση με σήμερα, τότε η ανάγκη θα πρέπει να τους οδηγήσει να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη και όχι την περαιτέρω ενίσχυση των ήδη μεγάλων επιχειρηματικών trust.

Αν αυτό που πάει να συμβεί είναι η Ευρώπη που έχουμε ονειρευτεί, ας το ξεχάσουμε καλύτερα. Για την ακρίβεια η ίδια η ζωή θα φροντίσει με την αυστηρή της νομοτέλεια να επαναφέρει την ισορροπία στα πράγματα. Δεν πιστεύουμε ότι θα μπορέσει η Ευρώπη να ζήσει άλλα πέντε χρόνια υπό το καθεστώς των φοβικών συνδρόμων των συνεταίρων μας. Θα καταρρεύσουν όλα, ανεξάρτητα από την θέλησή μας...

Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή:www.capital.gr
Π.Κ.