Με λένε Γιώργο, είμαι άνθρωπος κι όχι αριθμός.

Με λένε Γιώργο. Είμαι 42 χρόνων, σχολικός φύλακας.

Όχι δεν πήρα την δουλειά χαριστικά. Αν και στην κατάσταση μου, για να θρέψω τα 4 παιδιά μου, θα φιλούσα και κατηρουμένες ποδιές. Εργαζόμουν ως οδηγός φορτηγού, όσπου με χτύπησε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της αρρώστειας μου, μπήκα σε αυτή την θέση, υπάρχει Νόμος για αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε τουλάχιστον, δεν ξέρω αν τον καταργήσανε τώρα.

Η γυναίκα μου, δούλευε ως καθαρίστρια σε συνεργείο καθαρισμού, χωρίς ασφάλιση φυσικά, απαίτησε τα δικαιώματα της, τους πίεσε, τους κατήγγειλε και με την πρώτη ευκαιρία την διώξανε τάχα μου λόγω κρίσης. Πάλι καλά, θα μπορούσε να έχει την τύχη της Κούνοβα. Εννοείται πως μπήκε στα μαύρα κατάστιχα και δεν ξαναβρήκε δουλειά.

 

Σας ακούω να εύχεστε την απόλυση μου, να μου κουνάτε το δάχτυλο επιτιμητικά, να με διασύρετε ως τεμπέλη, βολεμένο, κομματόσκυλο. Και το χειρότερο, όλα αυτά τα ακούν και τα παιδιά μου, τρέμω μήπως πες - πες, αρχίσουν να αμφιβάλλουν για τον πατέρα τους.

 

Δεν θα σας πω τον μισθό μου, γιατί ντρέπομαι. Δεν θα σας πω πόσο μου κοστίζει η αρρώστεια μου, τα ξέρετε. Δεν θα σας ρωτήσω πως θα σωθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αν εγώ απολυθώ, επειδή δεν πρόκειται να σωθούν.

Ένα μόνον θα σας πω! Με λένε Γιώργο, είμαι δημοτικός υπάλληλος, σχολικός φύλακας, ένας φτωχός, τίμιος, σοβαρά άρρωστος άνθρωπος κι όχι αριθμός.

Πηγή alfavita.gr